"te podría matar y no se iba a enterar nadie, cuando me pregunten yo diré que no llegaste nunca"

Requiem por unha espalda, ás veces verse por dentro doe.

Parecía que non ía ser nunca, pero filnalmente hoxe emiten a gala de Apolo Ghit na Tvg. E como non, para que nos sexa máis difícil vela e maior o placer, á 1.30 da madrugada. Asi que xa sabedes, se queredes ver a The Homens, Pulpiño Viascón, Banda Potemkin... e O leo i arremecagona co seu corpo de baile... non cedades ante o sono, nin o alcohol...

Agardo cada día ter 1 horiña para poder ver un capitulo de “a dos metros bajo tierra”. Guións cheos de humor negro e filosofías vitais para nada correntes fan que os bos e malos días sexan só pequenas anécdotas. Quedaríame con algo de cada membro da familia Fisher pero nada serian sen ela, sen Brenda, tola, adicta o sexo, filla de psiquiatras e cun irmá bipolar ve a vida doutro xeito, e tres episodios sen ela son moitos.